Włoski western z 1967 roku, czyli okresu boomu tego gatunku filmów. To jedna z wersji przygód Django. Okazuje się, że kiedy jakaś westernowa postać zrobiła się rozpoznawalna we włoskiej kinematografii, używano jej nazwiska w różnych, niepowiązanych ze sobą filmach i grać ją mógł każdy aktor, który w miarę dobrze się prezentował w kapeluszu.

Tym razem Django jest łowcą głów i oczywiście najszybszym rewolwerowcem w okolicy. Łowi przestępców, ale w końcu daje się przez jednego z nich przekonać do zmiany stron. Nie będę zdradzać, jak to się kończy, ale widać chciwość była główną motywacją bounty-hunterskiej działalności głównego bohatera. Jest też mało wiarygodny wątek miłosny. Ogólnie dzieło przeciętne.

To prawdopodobnie ostatni western w czasie mojego lata z westernami. Obejrzałem ich kilkanaście i wyrobiłem sobie opinię, które podgatunku tego gatunku lubię najbardziej. Póki co kontynuuję tematykę Dzikiego Zachodu w doborze lektur – aktualnie na tapecie mam Old Surehanda i Orle pióra.